29 maart 2018

Afgelopen week heb ik mijn eerste rit gereden op mijn nieuwe racefiets. En ik vond het echt geweldig! Heerlijk genieten van de natuur, de rust, de beweging, het tempo, de geluiden. Het was zeer ontspannend; ondanks de inspanning. Het heeft ook iets mediterends in zich: heerlijk in je hoofd zitten, de wind langs je wangen voelen gaan, je benen die rondjes blijven draaien en de uitgestrekte weg voor je uit. En ik merkte dat ik zelfs een soort vrijheid voelde omdat we bij ieder kruispunt opnieuw konden kiezen welke kant we op wilden gaan.

Je kunt wel zeggen dat ik dus heerlijk heb genoten van dat ene uurtje. En ik kan dan ook niet wachten op de volgende mogelijkheid om een rit te maken. Maar als je dan weet hoe lang ik niet zeker wist of ik wel een racefiets wilde… Ik zag vele beren op de weg: ik ben snel bang van snelheid, ben angstig voor de bochten en ik fiets niet zo snel, zijn maar een paar dingen die ik dacht. Totdat ik mijn gedachten stopzette. En al mijn gedachten werden vervangen door de gedachte: ik ga het gewoon proberen. Ik mag het op mijn manier doen; ook al is dat langzaam of met hoekige bochten. Het gaat erom of ik er plezier in ga hebben en daar kom ik maar op 1 manier achter: proberen.

En wat ben ik daar blij mee. Want het lijkt er dus op dat ik een nieuwe hobby te pakken heb. En achter elke hobby zit een talent; een eigenschap die ervoor zorgt dat ik dit zo leuk vindt en zo lekker in flow raak tijdens de rit. Welk talent dat is, ga ik nog even uitzoeken; daar heb ik nog wat meer ritjes voor nodig. Maar intussen geniet ik van een andere talent, namelijk dagdromen. Ik droom alvast over fietsvakanties in Toscane en Spanje…