16 januari 2018

Een tijdje geleden had ik een kindercoachactiviteit waaraan twee jongens van circa 10 jaar, vrienden van elkaar, aan deelnamen. Na enige tijd trok de bellenblaas de aandacht. Een van de jongens begon bellen te blazen. Zijn vriend vroeg of hij de bellen mocht vangen. “Ja, want de bellen zijn de leuke momenten die, als ze doorgeprikt worden, ook bij anderen terecht kunnen komen”, antwoordde hij. Zijn vriend begon daarop druk de bellen te vangen. Toen werden de rollen omgedraaid. Deze jongen vertelde dat hij met zijn bellen de minder leuke herinneringen en momenten wegblies. Waarop zijn vriend even stil bleef staan, nadacht en toen vroeg: “moet ik de bellen dan wel vangen?”. “Ja”, zei de ander, “want dan komen ze vrij en gaan ze weg”. Waarop zijn vriend heel driftig begon om de bellen te vangen.

Twee vrienden die verschillend zijn en verschillend dachten, maar elkaar konden helpen door goed naar de ander te luisteren. Luisteren om te horen i.p.v. luisteren om te reageren. Doe jij dat vaak genoeg?